22 sie 2016

Too much is never enough




"Nikt nie może Cię uratować, tylko Ty sam. A wart jesteś uratowania. Niełatwo będzie zwyciężyć w Twojej wojnie, ale jeśli w ogóle coś warto wygrać - to właśnie ją."

— Bukowski

*

Witam Was kochani w ten ponury i deszczowy poniedziałek. 
Jak Wasze nastroje? Ja przyznaję, że dzisiejszy dzień nie należy do najlepszych. Pogoda ma na mnie ogromny wpływ! Dziś poczułam jesień i muszę przyznać, że nie jestem jeszcze na nią gotowa... 

Tym razem mam Wam do pokazania sesję, którą większość z Was chciała zobaczyć tutaj jako pierwszą.
Mowa o zdjęciach od Damiana Winnickiego. Mam wrażenie, że to właśnie te sesje cieszą się największym zainteresowaniem z Waszej strony. Uznaniem zresztą także - ale temu się nie dziwię, bo Damian to prawdziwy mistrz. Artysta przez wielkie A. 
Mało jest ludzi takich jak on, tak wrażliwych na estetykę, dbających o szczegóły, każdy detal... dlatego tak bardzo cieszę się, że miałam okazję już tyle razy pojawić się przed jego obiektywem, tworząc różne historie. W większości smutne, ale to właśnie jest w naszych sesjach najpiękniejsze. Ten cały smutek, który chowam na dnie serca przez większość czasu, nagle ma możliwość wypłynąć na powierzchnię. I nie uciekam przed nim, pozwalam mu się wciągnąć głęboko, do samego dna. Sesje z Damianem są dla mnie swego rodzaju ukojeniem, oczyszczeniem. To moje własne katharsis. Dlatego tak emocjonalnie traktuję każdą fotografię, która trafia do folderu. Każde pojedyncze ujęcie zajmuje szczególne miejsce w moim sercu i jakkolwiek mało skromnie to brzmi - każdą kocham, w każdej dostrzegam coś pięknego i coś pierwotnie prawdziwego. Aż do bólu. 

Mam nadzieję, że efekty ósmej już sesji z Damianem przypadną Wam do gustu równie mocno, co poprzednie. 

Zapraszam do obejrzenia zdjęć, jednak zanim to zrobicie...
koniecznie posłuchajcie tej piosenki:


* * * 

"Wciąż się coś łamie, coś pęka. Pękają szyby, napięte liny, naciągnięte struny. Pękają pąki na drzewach. Można złamać przepis, szyfr i słowo. Przełamać pierwsze lody. Można łamać sobie język i głowę. Słyszy się złamane głosy, widzi złamane barwy. Pękają okowy, ale także ludzie, kiedy złamać ich opór."

- Jodi Picoult "Krucha jak lód"




"Najgorsze co można zrobić, to zacząć być z osobą, którą od początku chce się zmienić. Od której oczekuje się, żeby była bardziej lub mniej. Bardziej zaradna, bardziej czuła, bardziej atrakcyjna. Mniej agresywna, mniej zazdrosna, mniej ambitna. Docierać można się w drobiazgach: sposobie komunikacji, rutynie dnia, tym żeby ktoś wstawiał naczynia do zmywarki albo w ustalaniu czy mieszkać w Warszawie czy Krakowie, ale nie można oczekiwać od kogoś posiadania innej osobowości. To może prowadzić do wielu rzeczy: do zmarnowania kawałków żyć dwóch osób, do poczucia bezsilności i do setek kilogramów sprzeczek i kłótni- ich wszystkich można by uniknąć gdyby miało się świadomość, że ludzie są takimi osobami, jakimi są i mają do tego święte prawo. Tu nie chodzi o to, żeby zmuszać kogoś do wpasowania się w naszą wizję. Tu chodzi o znalezienie kogoś, kto do tej wizji już pasuje albo o zmianę wizji, jeśli nikt nie może jej sprostać."





"- Śpisz już? Mnie bezsenność jeszcze całuje po oczach."





“Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jakbyśmy byli nieśmiertelni.”

~ Eric-Emmanuel Schmitt




"Bo niech mi pan powie, ilu ludzi zmieści się w człowieku, żeby jeszcze czuł się, że to on?"

— Wiesław Myśliwski, "Traktat o łuskaniu fasoli"




"Gdzie jesteśmy? Dokąd uniósł nas czas, życie? Czyż nie najstraszniejsze, najbardziej bolesne – żyć nie będąc pewnym, że się żyje? Czyż mam prawo żyć nie mogąc odpowiedzieć na pytanie: czego pragnę? Czego szukam? Ludzie, którzy tu przyjechali razem ze mną przed dziesięciu laty, czytali książki, uczyli się, dyskutowali, dziś – stali się gromadą tępych zwierząt. Co niszczy ich serca, dusze, umysły? Życie? Życie jest tam gdzie jesteśmy my – to słuszne! Lecz gdzie jesteśmy?"

— Marek Hłasko, "Umarli są wśród nas




"Była dla niego tym co sobie wymarzył. Kimś bez kogo nie wyobrażał sobie życia. A mimo to nie potrafił się zdecydować, żeby z nią być. W głębi ducha liczył, że ona znajdzie w sobie siłe, a w nim sposób, żeby go naprawić. Być może dlatego oczekiwał od niej więcej niż od innych. I tak błąkał się po świecie, potykając się o własne uczucia."





"A kiedy jej się pojawiały te nawroty przykre, kiedy zaczynała się wymykać sama sobie, musiałem ją trzymać mocno, chronić musiałem, bo w tych okresach mogła się poobijać o powietrze (...)"

~ Wojciech Kuczok "Widmokrąg"




"Kochać i tracić, pragnąć i żałować, 
Padać boleśnie i znów się podnosić, 
Krzyczeć tęsknocie 'precz!' i błagać 'prowadź!' 
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...
(...)"

-  Leopold Staff




"W życiu stale szukamy wytłumaczenia. Marnujemy czas, usiłując się dowiedzieć dlaczego. Ale czasami nie ma żadnego dlaczego. I jakkolwiek smutno by to brzmiało, do tego właśnie sprowadza się całe wytłumaczenie."

— Federico Moccia, "Tylko Ciebie chcę"


 


"Kocham granice. Sierpień jest granicą między latem a jesienią; to najpiękniejszy miesiąc, jaki znam. Zmierzch jest granicą między dniem i nocą, a brzeg jest granicą pomiędzy morzem a lądem. Granica jest tęsknotą: kiedy oboje są zakochani, ale wciąż nie wypowiedzieli ani słowa. Granicą jest bycie w drodze."

- Tove Jansson




"Jeżeli zdarzyło wam się kiedyś przeżyć nieszczęście, to na pewno ktoś potem pocieszał was, że nazajutrz rano będzie lepiej. Pocieszenie takie jest, oczywiście, kompletną bzdurą, gdyż nieszczęście pozostaje nieszczęściem nawet w najpiękniejszy poranek."

 - Lemony Snicket "Tartak tortur"




“A co, jeśli zaryzykuję i wszystko się rozpadnie? Jeśli znów komuś zaufam, a on mnie czegoś pozbawi? Wiele mi nie brakuje, aby w środku mnie zapanowała pustka.”

~ Jessica Sorensen




"Wierzyłem. Nawet mi się śniłaś dzisiaj, a sen jest prawie jak wiara. Śniło mi się, że przyszłaś. Toteż siedzę i czekam tu na ciebie. Czekam, że może wraz z tobą łagodność spłynie na me serce, spokój na moje myśli, zapomnienie na pamięć".

Wiesław Myśliwski - "Pałac" 




"- Jaka Ona była?
- A płakałeś kiedyś, synu?
- Każdy chyba..
- Ja płakałem, gorzko płakałem, jak było mi źle, jak jej nie było, nie miałem jej, a chciałem, potrzebowałem. Wiedziałem od początku, że tylko ją.. i tylko z nią, wszystko. Z nią leżeć w słońcu, z nią wędrować, jak oglądać świat to jej oczami, mówić, to jej ustami... ale znikała i nie miałem jej, i sił też nie miałem, i łamałem się jak sucha gałąź. I rwałem włosy z głowy, myśląc, jak ją zatrzymać, kiedy traciłem ją z oczu. Potrzebowałem jej głosu, śmiechu, jej łez, bardziej niż ona mnie całego... Myślisz, synu, że mi wstyd? Postawiłbym pomnik i zapisał to wszystko na nim, i klękałbym przed nim, do końca życia."

"Wywiad z Nieznanym Człowiekiem"



* * *

Zdjęcia Damian Winnicki 
Makijaż Anna Wojtarek 
Asysta Ula Nosek 

<3

Dziękuję!!! 




17 komentarzy:

  1. Odpowiedzi
    1. Ależ miło się czyta takie słowa... dziękuję!!!

      Usuń
  2. naprawdę Artysta
    zdjęcia z duszą <3

    OdpowiedzUsuń
  3. Kocham całym sercem wszystko co razem tworzycie!! ♥

    OdpowiedzUsuń
  4. Wszystko cudowne. Każde zdjęcie. Każdy cytat. Magiczny post.

    OdpowiedzUsuń
  5. Sesja naprawdę genialna! Uwielbiam sposób w jaki fotograf skupia się na ujętych szczegółach <3 a Ty kochana.... Wow! Idealnie oddane emocje... Elegancja, delikatność... <3

    Zapraszam do mnie ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Piękna modelka! Można wiedzieć skąd ta śliczna czerwona sukienka?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za komplement :)
      Sukienka jest z chińskiego sklepu SheIn :)

      Usuń
  7. uwielbiam w tych zdjęciach to, że większość Twoich póz Dominika jest banalnie prostych, a zdjęcia i tak są tak fenomenalnie piękne... Gratulacje dla obojga! Cudowne są <3

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za wszystkie komentarze! ;)