18 paź 2016

Ze mną można tylko pójść na wrzosowisko...


 



.... i zapomnieć wszystko.

Znacie ten wiersz (tudzież tekst piosenki SDM)?
Do mnie powraca on każdej jesieni, nie bez powodu zresztą. Wraz z nadejściem tej pory, z pojawieniem się w lasach wrzosu czuję w sobie pewną nostalgię, którą idealnie wyraża właśnie ten tekst. Może to tęsknota za mijającym latem, może za ludźmi, którzy są już daleko stąd, może za błogością w sercu... Opcji jest zapewne wiele, ale tak naprawdę to każdy z nas doskonale wie, za czym/za kim tęskni. 

Dlaczego właśnie ten temat przywołuję w dzisiejszym wpisie?
Bo zdjęcia, które Wam zaprezentuję są wręcz przesiąknięte tęsknotą. Patrzę na nie i czuję autentyczny ból. Powracają do mnie wszystkie wspomnienia, te bolesne, wciąż niezagojone rany. Nadal uczę się oswajać swój ból, uczę się żyć z poczuciem braku, który to właśnie jesienią staje się najbardziej dotkliwy. 
Tamtego dnia pozostawiłam część siebie w środku lasu, wśród pól wrzosów, których widok koił zmysły. Zostawiłam tam tę część siebie, która nie umiała się pogodzić ze stratą. Teraz patrząc w lustro widzę w swoich oczach ból - oczywiście, ale także pełną spokoju zgodę na dalsze życie. Życie pełniejsze, wrażliwsze, może trochę bardziej ostrożne. Zgadzam się na życie, które będzie inne, ale nie musi być wcale gorsze niż wtedy, kiedy nikogo nie brakowało. Żyję, mimo iż moje serce nigdy nie będzie już do końca pełne. Zawsze będzie brakować tego elementu, którego niczym nie można zastąpić. 
Zgadzam się na to. 
I żyję, mimo wszystko. Najpełniej jak umiem. 




Niestety zdjęć z tamtego spotkania w lesie mam tylko tyle, ile widzicie i skłamałabym pisząc, że nie czuję niedosytu. Jednak czasem zdarzają się pewne zdarzenia losowe, które utrudniają i uprzykszają życie. 

Mam nadzieję, że mimo wszystko spodobają Wam się te ujęcia i że odnajdziecie w nich swoje skrywane tęsknoty. Bo każdy z nas, w każdej chwili swojego życia tęskni za czymś lub za kimś. 
Tacy już jesteśmy. I to jest piękne. 


* * *

Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, 
Lecz widać można żyć bez powietrza. 

~ Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 





"Mogłabym jeszcze dużo pisać o tym jak mnie bolało wszystko, jak nie umiałam o tym mówić, jak te emocje mi się odkładały w plecach i nie mogłam spać."


— Małgorzata Halber



*


"Poczekaj.

Chciej poczekać.
Malutka.
Kochana.
To się ułoży.
Wszystko przestanie boleć.
Tylko poczekaj.
Ty jesteś ważniejsza niż wszystko."

— Anka Kowalska - "Pestka"







"Każdy w sobie nosi te miliardy gwiazd, gasnących powoli jedna po drugiej, zjadanych przez troski, choroby, nieszczęścia i kataklizmy, ale dużo ich – gwiazd, niezliczenie, miliardy i jeszcze ciągle nowe się rodzą, i może to jest to właśnie, co trzyma nas. Może to jest to, ten ciężki cud, za sprawą którego udaje się jednak wyleźć z mroków jamy na powierzchnię, i żyje się dalej. 

Świeci się dalej."


Edward Stachura "Cała jaskrawość"





"Ejże, nie zapominajmy, by do niczego nie przywiązywać się sercem tak mocno, żeby strata tej rzeczy uczyniła nas niepocieszonymi".

~ Wojciech Kuczok




Fotografowała i uczesała Sylwia Dobrzyńska <3


Całusy kochani,
xoxo

3 komentarze:

  1. Piękne, jesienne zdjęcia, dzięki którym chce mi się chwycić za aparat w tym momencie i iść robić fotki! Super, gratulacje :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Droga pomarańczko!
    Przeglądam właśnie twoje zdjęcie na facebookowym fanpejdżu i dochodzę do wniosku, że jesteś niesamowita oraz stajesz się właśnie moją inspiracją. Jesteś jak kameleon przed obiektywem, a różnorodność Twoich stylów mnie pobudza do działania, ponieważ właśnie sama jestem w trakcie poszukiwania własnego. Pozdrawiam! :*

    OdpowiedzUsuń
  3. https://www.facebook.com/cynicznyromantyzm/photos/a.1415623238737497.1073741828.1414707635495724/1627515837548235/?type=3&theater

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za wszystkie komentarze! ;)