2015.

Chciałabym napisać tu coś sensownego, ująć w słowa mijający rok - podsumować go. 

Jednak coś mnie powstrzymuje. Siła, o której nie miałam pojęcia zaciska mi pętle na szyi. 

Tonę w mroku, w beznadziei i nicości. A jednocześnie mam tak ogromną wiarę... wiarę w to, że przyszły rok rozjaśni tę ciemność. Że w końcu wypłynę na powierzchnię. Zachłysnę się świeżym powietrzem. Prawdziwym. 

Prawda - to coś, do czego wciąż dążę. Ostatnio częściej się potykam, ale ciągle wstaję. Uparcie zmierzam do celu, połykając gorzkie łzy rozczarowania. A trochę tych rozczarowań było. Samą sobą, innymi ludźmi, którzy mieli zawsze trwać przy mnie. I światem, który tak wiele mi odebrał. Odebrał mi moją siłę, mój spokój. Oazę, z której czerpałam wszystko co było najlepsze - choć pewnie nie zawsze zdawałam sobie z tego sprawę. Przez chwilę zostałam z niczym. Naga, bezbronna. Razem ze śmiercią drugiego człowieka umarła część mnie. Nie łudzę się, że kiedykolwiek się odrodzi. Powoli oswajam się z myślą, że coś utraciłam bezpowrotnie. Uczę się żyć z pustym miejscem w sercu, którego nie zapełni nic i nikt. Uczę się samej siebie - od nowa. A może właśnie dopiero teraz naprawdę siebie poznaję? 

Chciałabym żeby przyszły rok przyniósł mi siłę - albo umiejętność wydobycia jej z siebie. Żebym w końcu tak naprawdę stanęła na nogi. Żebym nauczyła się dostrzegać jasne strony życia, teraz tak naprawdę. Żebym pogodziła się z tym, że w życiu ciągle trzeba się żegnać. Żebym nauczyła się akceptować te pożegnania. I żeby wszyscy ci, których szczerze kocham - zawsze byli przy mnie. Jeśli nie fizycznie - to przynajmniej duchem. 

Wam życzę dużo siły, wytrwałości, życia w zgodzie ze sobą i swoimi przekonaniami. 

Obyśmy doceniali każdy dzień i to, że mamy możliwość żyć, spełniać się, wzruszać, śmiać, ale i smucić. Bo to wszystko jest piękne, wszystko jest po coś. 

Oby rok 2016 przyniósł nam wszystkim Szczęście.